Camino Lebaniego 2013/ Cicera, een dorpje in de Picos de Europa

Halverwege de Camino Lebaniego ligt Cicera, een klein, mooi dorpje buiten de doorgaande wegen. Overdag gaat alles er over stilte. Koeiebellen, mussen, het eindeloze sri sri van de gierzwaluwen. Ik  vond het heerlijk er te zijn, dus op de terugweg van Santo Toribio bleef ik er twee dagen.

Cicera wordt omringd door kleine weiden en akkers. Ik zag maar een grote tractor; het dorp zelf is niet geschikt voor grote machines. Kleine maaimachines en kleine tractors volop, om op de steile hellingen rond het dorp te werken. Gepensioneerde boeren verzamelen het hooi en houden nog wat vee- boeren gaan niet met pensioen, dat is overal hetzelfde.





De meeste boeren zijn handig, dus ze fabriceren van alles zelf



De oude kleinschalige akkers zijn niet geschikt voor groot materieel



Er leven rond de tachtig mensen in het dorp, maar in de zomertijd zijn dat er veel meer. Nogal wat oud-inwoners houden hun huis in Cicera aan, ook al wonen ze in steden als Santander, Barcelona of Madrid. Sommigen hebben hun werkend leven in Duitsland doorgebracht in de jaren vijftig. Spanjaarden (en Italianen) waren de eerste grote groepen gastarbeiders van Europa, voordat de Europese Unie alles veranderde. De landbouw bood te weinig toekomst.

Er is wat toerisme in Cicera- een posada, een casa rural. Maar het pas gebouwde hotel, rechts op de foto naast het kerkhof net buiten het dorp, staat leeg. Gelukkig is het een stijlvol gebouw. Goed doordachte architectuur, ik vind het toch zeldzaam in Spanje. Het dorpsgezicht is dus intact gebleven. Waarom staat het leeg? Is het verkeerde planning, verkeerde werving, of een persoonlijke tragedie? Of toch gewoon de allesoverheersende economische crisis in Spanje? 

Een smalle weg door een prachtig natuurlijk bos leidt naar de grote attractie van Cicera: een magnifiek uitzicht over de La Hermida kloof. Gieren zeilen voorbij op camera-afstand. Het is ook een historische plek, met restanten van een middeleeuwse burcht. Een informatiebord onthult de naam van de plek - geen Engels hier- iets poëtisch met Moros/ moren erin. Op deze fraaie plek heb ik een tijdje met genoegen het typisch Spaanse toeristengedrag bestudeerd. De auto wordt geparkeerd, een blik geworpen op het uitzichtspunt, en dan binnen tien minuten weer weg. Dit inclusief een goed-gedragles aan de kinderen en drie keer de telefoon checken. Ach ja, 't is een groot land, er moet nog zoveel gezien worden...

Geen bars of cafes hier in Cicera. Maar de plaatselijke bakkerij rijdt 's morgens overal urenlang rond met brood. Gevolgd door de knalharde muziek van de diepvriesboer. Openbaar vervoer is verdwenen. Je hebt dus alleen af en toe een buur nodig met een auto voor de supermarkt ongeveer twintig kilometer verderop.

Het dorpsverkeer is intensief. Buren lopen bij elkaar in en uit - een praatje, even iets lenen. Vanmorgen was er opeens een grote samenscholing bij de herberg waar ik de enige gast ben. De dokter houdt hier haar wekelijkse spreekuur vandaag. Dus het halve dorp is verzameld voor het laatste nieuws. En om eens even te loeren naar die gekke peregrino, die twee dagen in hun dorp verblijft. 

Er was een nieuwe dokter vandaag. Ze zag er heel erg goed uit. Dus wellicht dat het toch wat drukker was dan normaal. Of nodig.